İnsanlık tarih boyunca birçok fitnelere maruz kalmış; Firavunları, Nemrudları, Şeddadları görmüştür. Fakat bunların hiçbiri dehşet yönünden “âhirzaman fitnesi” ayarında olamamıştır.
Çünkü bu fitne, hepsine taş çıkartacak derecede korkunç bir fitnedir.
Âhirzamanda çıkacağı bildirilen bu fitnenin en korkunç yönünü Deccal ve Süfyan’ın fitnesi teşkil eder. Her ikisi de insanları inançsızlığa sevk ederek ebedî hayatlarını mahvederler.
Bu âfetin zarurî sonucu olarak da bir sürü belâ ve felâketler boy gösterir. İnsanlar mânevî bir kurtarıcıyı dört gözle bekler hale gelirler ve işte Hz. Mehdî böyle bir zamanda çıkar.
Hz. Mehdi’nin Zamanı
Biz şimdi Hz. Mehdî’nin çıkmasını gerektirecek o tehlikeli atmosferi hadislerin ışığında görelim.
Âhirzamanda çarpışmalar, vuruşmalar alabildiğine yaygınlaşır. Hakim’in Müstedrekinde yer alan bir rivayete göre, Hz. Ali kendisine sorulan bir soru üzerine Hz. Mehdî’yi anlatmış döneminde insanların öldürüleceğine dikkatleri çekmiştir.
Hadis-i Şeriflerden öğrendiğimize göre âhirzaman, insanların bir yönüyle insanlıktan çıktıkları, alabildiğine bozuldukları bir zamandır. Kıyamet alâmetlerinin baş gösterdiği bir dönemdir.
O dönemde erkekler kadınlara benzer. İleri gelenler şehvetlerine tabi olur. Kan dökme hafife alınır. Din dünya karşılığında satılır. Hısım, akraba, ana, baba tanınmaz. Fakir fukara doyurulmaktan kaçılır. Yumuşak huyluluk utanılacak, zulüm ise böbürlenilecek şey haline gelir. Devlet başkanları günahkâr, bakanlar yalancı, idareciler hâin, insanlara yardım edenler zâlim, kurrâ fasık olur ve zulümler açıktan yapılır hale gelir. Boşanma hadiseleri çoğalır. Fısk u fücûr başlar. Yalancı şahitlerin şehadetleri kabul edilir. Kadınlar kadınlarla yetinir. Ganimet yağmalanır. İşte böyle bir zamanda Resûl-ü Ekrem (a.s.m.) “Kıyameti bekleyiniz” (Nuru’l-Ebsar, s.189.) buyurur ki bütün bunlar Kıyametin alâmetlerindendir.
Bir rivayette de fitne-i âhirzamanın nefislere bakan dehşetli yönüne dikkat çekilmiştir ki, o fitne içine düşen insanlar nefislerine hâkim olamazlar. Bunun içindir ki Resûl-ü Ekrem’in (a.s.m.) emriyle bütün ümmet bin dört yüz senedir bu fitneden Allah’a sığınmaktadırlar. Bu husus Deccal ve Süfyan’la ilgili rivayetlerin şerh, tefsir ve tevil edildiği Beşinci Şuâda şöyle anlatılır:
“Allahu a’lem bissavab [Doğrusunu AIlah bilir], bunun bir tevili şudur ki, o fitneler nefisleri kendilerine çeker, meftun eder. İnsanlar ihtiyarlarıyla, belki zevkle irtikap ederler. Meselâ Rusya’da hamamlarda, kadın-erkek beraber çıplak girerler ve kadın kendi güzelliklerini göstermeğe fıtraten çok meyyal olmasından seve seve o fitneye atılır, baştan çıkar ve fıtraten cemalperest erkekler dahi, nefsine mağlup olup o ateşe sarhoşane bir sürûr ile düşer, yanar. İşte dans ve tiyatro gibi o zamanın lehviyatları ve kebâirleri [oyunları, eğlenceleri, büyük günahları] ve bid’aları, birer câzibedarlık ile pervane gibi nefisperestleri etrafına toplar, sersem eder. Yoksa cebr-i mutlak ile olsa ihtiyar kalmaz, günah dahi olmaz.” (Şualar, s. 491.)
İşte Deccal bütün bunlara zemin hazırlar. Hz. Mehdî de böyle bir zamanda faaliyete başlar. Hz. İsa da gökten iner ve Hz. Mehdî’yle buluşur. Kıyametin kopmasına bir gün bile kalsa bunlar gerçekleşmeden Kıyamet kopmaz.
Başka bir hadislerinde de Peygamberimiz, Mağrib tarafında herc ü merc olacağı, korku belireceği, insanları açlık ve kıtlık istilâ edeceği, fitnenin çoğalacağı, insanların birbirlerini yiyeceği bir anda Hz. Fatıma’nın evladından bir adam çıkıp âhirzamanda hidayeti ikame edeceğini ve onun çıkışının Kıyametin alâmetlerinden ilki olacağını bildirmektedir.
Hz. Ali’nin rivayet ettiği bir hadiste fitnenin dört olduğunu, bunların bolluk, darlık, hazine fitnesi olduğunu (altın madeni olduğunu söyler), dördüncüsünde de Resûlullah’ın şöyle buyurduğunu bildirir: “Benim neslimden bir adam çıkar ve Allah onun eliyle işleri düzene sokar.” (Tezkire, s.188.)
